Czy podróż poślubna oznacza szlaban na rower? Bynajmniej! Mimo, że daleko od domu i własnych maszyn, postanowiliśmy z Anią wybrać się na rowerową przejażdżkę po wyspie Fuerteventura, na której to wygrzewaliśmy się.
(z wiatrem i pod wiatr)
Lokalna wypożyczalnia rowerów nie zachwyciła swoim asortymentem: Trek 3500, którego chyba głównym atutem jest to, że jeździ. Skrajnie podstawowy osprzęt (po raz pierwszy jechałem na maszynie Tourney'em! :) ) i atrapa widelca od RST.
Zabawne było to, że pan w wypożyczalni z namaszczeniem wypowiadał i podkreślał nazwę marki, jakby miało to jakiś wymiar magiczny.
No, ale mogło być gorzej, w końcu nie był to jakiś makrokesz.
("Pod TĘ górę?!")
(Trek na wypasie)
Tak czy owak, zaplanowałem dwa dni rowerowania na Wyspach Kanaryjskich: jeden z Anią, drugi samotnie. Pierwszego dnia ruszyliśmy z Morro Jable na południe, do Cofete - małej wioski, nie przypominającej w niczym tych wszystich kurortów hotelowych, które przyszło nam widzieć.
Droga zaplanowana została z myślą o Ani: 20 km szutrami w jedną stronę, spokojna jazda przez cały dzień - zapowiadało się spokojnie i sympatycznie, nawet biorąc pod uwagę podjazdy.
(Trasa widkowa, zaprzeczyć się nie da)
Jakże zdziwiliśmy się, gdy po wyjeździe z Morro zaatakował nas tak silny wiatr, jakiego jeszcze tu nie zaznaliśmy. Na całej wyspie wieje fest, ale to była już przesada.
Jak można się domyśleć, my musieliśmy jechać POD wiatr ;) Te niepozorne trawersiki szutrowe dawały nieźle popalić, gdy mocowaliśmy się z wiatrem sypiącym nam piasek w twarz. Zakręt za zakrętem, mozolnie do celu.
Kawałek za połową drogi do Cofete oczom naszym ukazała się atrakcja dnia: punkt widokowy. Naturalnie, umieszczony 800 metrów nad poziomem morza. Naturalnie, pod wiatr.
Co już nie dziwiło, wiatr tylko wzmógł się - gnał jak szalony po stoku, prosto na nasze twarze. Chcąc - niechcąc, zsiedliśmy z rowerów i zaczął się wielki zapych.
Pierwszy raz wpychałem rower na szutrówce, trochę było wstyd ;) Muszę przyznać, że wzbudzaliśmy niemałą sensację, niektórzy turyści (zmotoryzowani) nawet zatrzymywali się, by spytać, czy nie potrzebujemy pomocy. A rowerzystów na wyspie tyle, co kot napłakał: podczas dwu dni jazdy spotkałem na trasie trzy (sic!) osoby.
Gdy wdrapaliśmy się na szczyt (nazwy już nie pomnę), oczom naszym ukazał się widok piękny: zatoka po prostu miód-malina. A wiatr tutaj dosłownie spychał ze skał, trzeba było chodzić w lekkim przykucnięciu, by nie zostać przewróconym.
Następnie - zjazd serpentyną do Cofete. Godnym odnotowania jest fakt, że kierowcy w tamtych stronach naprawdę przestrzegają przepisów i jeżdżą ostrożnie, a rowerzystów wyprzedzają zjeżdżając na środek jezdni - przynajmniej z ich strony nie odczuwaliśmy zagrożenia (jeszcze tego by brakowało przy tym wietrze).
(Warkocz w poziomie świadectwem masakrycznego wiatru)
Samo Cofete to zapadła dziurencja, kilka domków na krzyż przypomina raczej lepianki niż domostwa z prawdziwego zdarzenia. Jako, że sporo czasu zeszło nam na jazdę, a musieliśmy jeszcze zdążyć na autobus do naszego hotelu, zdążyliśmy jedynie zjeść obiad i rzucić okiem na zatokę.
(Cofete)
(Co robi kaczka na dachu wychodka - pojęcia nie mam)
Podróż powrotna okazała się szybsza, niż przypuszczaliśmy, głównie ze względu na sprzyjający tym razem wiatr, ale i podjazd pod Wielką Górę był łagodniejszy, a po jego zdobyciu było już (w każdym znaczeniu tego słowa) z górki ;)
(Zdobywczyni gór)
Fajnie było wyrwać się z hotelowo-plażowej laby i zasiąść za kierownicą. Dodatkowo, byłem naprawdę zaskoczony determinacją, z którą Ania pokonywała podjazdy - biorąc pod uwagę to, że nie jeździła nic w tym roku, a w zeszłym sezonie bardzo śladowo, to rokuje na niezłego wymiatacza ;)
Kozy - ich liczebność równa jest populacji ludzi na Fuerteventurze (dochodzi do 100 tys.)
(bajeczna laguna)
(ładądź na kółkach - jeden z nieogarów wyjazdu)
Więcej zdjęć: PIKAZA
carlos40i4
